De socialisten van Aalst brengen een koe naar de stakers in het bedrijf van Beernaerts. Beernaerts was één van die patroons die zijn bedrijf in het landelijke Wetteren gevestigd had omdat de syndicalisatiegraad en bijgevolg de lonen er lager waren dan in het nabijgelegen Gent : 'delokalisatie' in het begin van de 20e eeuw. Hoewel er een tendens was om samenwerkingsverbanden tussen vakbonden binnen eenzelfde industrietak of regio tot stand te brengen, overstegen de vakverenigingen zelden de plaats of de fabriek waar ze ontstaan waren. In conflictsituaties bleek telkens de zwakte van dergelijke geïsoleerde groepen. Tijdens langdurige stakingen moesten zij een beroep doen op de solidariteit van de verschillende socialistische organisaties van de streek en soms van daarbuiten. Naast schenkingen in natura, zoals brood van de coöperatieve, groenten en vlees voor de stakerssoep (in dit geval een koe), was er de geldelijke steun, die door middel van steunlijsten, collectebussen, verkoop van postkaarten en dergelijke werd bijeengebracht.
